benim bi hayalim vardı:(

bi hayal kurmuştum, evlendikten az biraz sonra işten yorgun argın eve dönerken.
keşke bende ev hanımı olsam annem gibi, akşama kadar evde otursam (ev hanımlığı nasıl bişey hiç bilmeden önceki düşüncem).
uyanınca şöyle güzel bi kahve yaparım, arada kitaplara dalarım, az biraz internette takılırım, tv pek izlemem şöyle bi göz atarım:)
misafirler çağırır, her hafta bi arkadaşımda çaylara katılırım. güzel pasta börekler yapar nerde bi tarif hemen defterime yazarım.
hımm dikiş kursuna da başladı mı işte annem gibi, rahat, mutlu, huzurlu...
ama olmadı.
önceleri ev kendi kendini toplar gibi takıldım, bu işleri benim yapmam gerektiğini anlayınca camların her ay silinmesi gerektiğine şaşırdım:) annemin bu kadar işin içinden başarıyla nasıl kalktığını düşünmeye başladım.
sonra anladım ne ev hanımlığı beni sevdi ne ben ev hanımlığını.
başaramadım.
tam o anda bi iş başvurusu yaptım, kamu olduğu için daha rahat olurum diye düşünerek yeni bir başlangıca adım attım.
yakında yeni bir işe başlıycam, bu başlangıcı yapmak, evrak teslimi için bugün bi yolculuğa çıkıyorum.
umarım doğru bişey yapıyorumdur:)