dün istanbula birileri bulutların üzerindeki havuzları kovalarla vargücüyle boşaltmaya çalışıyorlarmış gibi yağmur yağdı. camdan yağmuru izlerken bir an böyle geldi, öyle hissettim.
gece uyumaya çalışırken gökyüzünü aydınlatan şimşekleri farkettim. küçükken en büyük fobimdi, şimşek ve gökgürültüsü. ne zaman yağmur başlasa camın en uzağında dururdum. çok korkardım, evimize yıldırım düşecek ve biz öleceğiz; kardeşlerim, annem, babam, ben.
dün gece uyuyan kocama biraz daha sokulurken; artık uzakta olduğumu hissettim çocukluk korkularımdan.
belki de insan büyünce daha bir sağlam dururmuş ölüme karşı, daha bir meydan okurmuş, daha bir gerçekmiş ölüm, daha bir insan.
offff istanbul dağıt kara bulutlarını, gönlümün efkarlarını....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder